Mocne uderzenie, czyli upojne noce z Yrsą Sigurdardóttir :)

No bo kiedy ma czytać pełnoetatowa mama półtoraroczniaka, która w dodatku ma ambicję, by sobie co nieco dorobić i powiększyć domowy budżet o własne, skromne wpływy? Tylko nocami :) 

Choć może akurat do lektury książek Yrsy Sigurdardóttir nie jest to pora najbardziej odpowiednia, ponieważ potem człowiek autentycznie boi się wyjść po ciemku nawet do toalety, a na każdy sypialniany szelest reaguje gorączkowym potrząsaniem za ramię śpiącego obok Męża z okrzykiem: "Słyszałeś?! Co to było?!"

***

Tak. Swoje noworoczne książko-zmagania zaczęłam dość intensywnie i z grubej rury :) Postanowiłam sobie, że styczeń uczynię miesiącem "z dreszczykiem", a więc zabiorę się wreszcie za czekające na mojej półce thrillery, horrory i kryminały.
 

Dlatego też na pierwszy ogień poszły książki autorstwa tej słynnej Islandki - osoby o niesamowicie sympatycznej aparycji, ale za to piszącej tak, że włos się jeży i tak, że nikt by się tego po tej miłej, uśmiechniętej kobiecie nie spodziewał ;)

Spędziłam zatem kilka nocy w towarzystwie wykreowanych przez nią upiornych zjaw, nawiedzonych domów, widmowych okrętów, seryjnych morderców i trupów z odrąbanymi kończynami, ukrytych w zamrażarce. Ale wiecie co? Wcale nie miałam dość ! 

Bo powieści pani Sigurdardóttir czyta się faktycznie jednym tchem i osobiście nigdy chyba nie odczuję w stosunku do nich czegoś, co mogłabym określić mianem "przesytu". Każda z nich trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony - a poszczególne rozdziały kończą się w takim punkcie, że nie sposób przerwać lektury i odłożyć jej na później (chyba, że oczy już naprawdę same zamykają się ze zmęczenia).

 ***

Niestety, nie wystarczyło mi ani czasu, ani systematyczności, by każdą przeczytaną książkę potraktować z osobna, szczegółowo opisać i wnikliwie przeanalizować. Moją faworytką jest zdecydowanie "Pamiętam cię" - czyli w zasadzie dwie opowiadane równolegle, rozgrywające się w różnym czasie i miejscu historie, które jednak wiele ze sobą łączy, a potem zostają przez pisarkę bardzo zgrabnie splecione w jedną spójną, przerażającą i zaskakującą całość. 

Panuje tu klimat tak mroczny, duszny i posępny, pełen niedomówień, dziwnych zbiegów  zdarzeń i niewyjaśnionych tajemnic z przeszłości, że człowiek umiera już nawet nie tyle ze strachu, ale przede wszystkim z ciekawości, co wydarzy się na następnej stronie. Nawet opisy surowej islandzkiej przyrody budzą grozę, napawają lękiem i sprawiają, że jakoś nie mam ochoty wybrać się tam na dłuższe wakacje - pomimo faktu, że wcześniej było to jedno z marzeń mojego życia ;) 

Moim skromnym zdaniem autorka jest mistrzynią budowania napięcia i wspaniale ukazuje eskalację emocji towarzyszących bohaterom - odciętym od świata na wyludnionej wyspie, na której jednak ktoś lub coś zdaje się stale dotrzymywać im towarzystwa...I wcale nie potrzeba tutaj wielkiego rozlewu krwi, szaleńca z siekierą czy piłą łańcuchową ;) - wystarczy skrzypienie podłogi, złowieszczy szum wiatru za oknem, dziwny zapach zgnilizny unoszący się w całej okolicy...

A to jeszcze nie koniec mocnych wrażeń, jakich dostarcza nam powieść - bowiem  w jednym z islandzkich przedszkoli ma miejsce haniebny akt wandalizmu, podobny do tego sprzed sześćdziesięciu lat, natomiast ówcześni uczniowie giną w podejrzanych okolicznościach, a w trakcie sekcji zwłok okazuje się, że ich ciała naznaczone są identycznymi symbolami religijnymi...Rozwikłania tej trudnej sprawy podejmuje się nie tylko policja, ale i miejscowy lekarz psychiatra, sam również nie do końca pogodzony z przeszłością i napiętnowany wielką rodzinną tragedią...

***

Reasumując, całej twórczości Yrsy Sigurdardóttir, z którą miałam okazję się w tym miesiącu zapoznać, wystawiam ocenę : "KOCHAM" - i na pewno kiedyś sięgnę po więcej, choć na razie przez jakiś czas dam chyba odpocząć moim skołatanym nerwom ;)